Ik had de eerste bladzijden van het boek ‘Als morgen niet komt’ gelezen en toen weggelegd. Waarom? Ik weet het niet precies, want het verhaal van Willy is heel eerlijk en persoonlijk geschreven. Misschien was ik er nog niet aan toe. Eergisteren heb ik het toch weer gepakt en in twee dagen uitgelezen. Het kwam enorm binnen, ook omdat ze in gesprek was met haar man. Maar ook om iets anders. Persoonlijk heb ik niet te maken gehad met het verliezen van mijn partner. Wel met rouw om mensen die ons na stonden, maar het boek van Willy raakte mij vooral met betrekking tot een heftige gebeurtenis in ons leven die heel verkeerd uitpakte en die grote gevolgen voor ons had. Tot mijn verbazing vond ik veel herkenning in het proces dat Willy beschrijft. Voor mij vielen verschillende puzzelstukjes op de juiste plek. Ik wil absoluut niets afdoen aan het enorme verlies dat Willy heeft doorgemaakt, maar ik ontdekte dat rouw dus elementen bevat die blijkbaar ook in andere situaties dezelfde zijn. De worsteling om de draad weer op te pakken, de gedachte: het moet nu maar over zijn, de vragen, het malen in je hoofd, en ga zo maar door. Dit boek gaat in de eerste plaats over rouwverwerking van een dierbare, maar is zeker de moeite waard om te lezen wanneer je te maken hebt met andere vormen van rouw. Dank je wel Willy voor dit eerlijke verhaal.