Marianne de Ruijter geeft in het begin van het boek heel mooi de sfeer weer van het leven in Ghana.
Er zijn mooie woorden gegeven aan de emoties en verwachtingen van een kind en de wanhoop van hun ouders en het gemak waarmee Paki zijn zus en zwager weet te overtuigen om hun kinderen mee te geven.
Daarna wordt het boek spannend, adembenemend spannend.
Hoewel het een fictief verhaal is, besef je vooral na het lezen van het nawoord dat het op ware gebeurtenissen gebaseerd moet zijn. Het is 2021!
Omdat de verhalen vanuit de kinderen en hun oom geschreven wordt, is het veelzijdig en gaat het diep. De kinderen krijgen namelijk niets te horen, weten niet wat ze kunnen verwachten en ondergaan de mishandelingen.
Er zijn weinig personages uit boeken waar ik zo’n afkeer van kreeg als van oom Paki, hoe hij tot het einde toe, liegt, bedriegt en voor het geld kiest is zo treffend verwoord. Wanneer je hoopt dat hij mensen ontmoet die hem tot inkeer brengen maar als dat zelf niet lukt. Zit er voor de lezer niets anders op om het boek op het puntje van je stoel uit te lezen….
Het is ook een volledig verhaal, een verhaal dat verder gaat dan de gebeurtenissen zoals ze op de achterflap zijn geschreven.
Na het lezen ben je verbijstert dat dit nog steeds gebeurd en heel blij dat er mensen zijn die deze kinderen proberen te helpen.
Marianne de Ruijter heeft wederom laten zien dat ze schrijft met een hart voor de jeugd en dat haar boeken ook voor volwassenen zeer geschikt zijn om te lezen.
