Hemelkinderen

Ik heb het boek nog niet gelezen maar ben het zeker van plan. Ik beviel 17 november 1981 van een jongetje dat ik alleen maar op de echo heb gezien en gevoeld tijdens de bevalling maar omdat het dood was kreeg ook ik het advies om het niet te zien. Omdat ons kindje 17 weken was is het onderzocht maar hebben wij het nooit begraven. Het is gewoon helemaal gezond maar had de “pech” dat zijn moeder endometriose had waardoor de baarmoeder aan het kleine bekken was verkleefd. Tijdens de zwangerschap is dit losgesneden. Wij konden er samen over huilen en dat deed goed. Maar een opmerking als: “Je was nog niet lang zwanger en het is dan nog niet veel” doet dan bijzonder pijn. Omgeving luister alleen aub. Wij zijn daarna nog gezegend met drie kinderen. Mijn stem is door de medicatie zo laag als die van een man. Onze zoon heeft toen zij zwanger waren gevraagd of hun zoon de naam mocht hebben van zijn overleden broertje. Dus nu hebben we een kleinzoon die Jonathan heet. Bijna 40 jaar geleden nu nog altijd ben ik dankbaar voor de liefde van God die ons gedragen heeft. Mijn beker vloeit over psalm 23 welke tijdens de periode 40 jaar geleden voor mijn aandacht kwam is helemaal uitgekomen. Bedankt dat je door het schrijven mensen laat zien dat God erbij is en ons draagt.

Willie komt tijdens het opruimen iets tegen waardoor haar gedachten teruggaan naar het verleden. Over verkering krijgen, trouwen een kindje krijgen en de wens voor een tweede kindje. 40 Jaar na dato besluit ze om haar ervaringen aan het papier toe te vertrouwen. Ze vertelt in korte hoofdstukken die heden en verleden met elkaar vermengen over hun zoon Johannes die levenloos geboren wordt. Ze deelt ook de verhalen van andere moeders die hetzelfde hebben meegemaakt en laat zo zien dat de omgang met deze situatie gelukkig veranderd is in de loop der jaren. Dat neemt echter niet weg dat de pijn nooit weg zal gaan.
Willie en haar man vinden veel troost in hun geloof en in mooie gedichten. Het verhaal wordt hiervoor meerdere keren onderbroken wat het nog veel meer diepgang geeft.
Wat ik erg mooi vond waren de gedichten, al dan niet door Willie zelf geschreven. Zij bieden troost aan de lezer lijkt het wel. En wat ik erg waardeerde is dat ze de andere moeders, lotgenoten, moeder van … noemt. Als eerbetoon aan hun overleden kind. Het boek sluit af met een reactie van haar 2 andere kinderen die mij erg ontroerden. Want wat heeft dit gezin veel doorstaan in al die jaren.
Wat een mooi en, ondanks het onderwerp, vlot te lezen boek. De schrijfstijl van Willie is open en eerlijk. Ze zet de dingen neer zoals ze voor haar zijn en voor haar voelen. Daarbij spaart ze zichzelf niet en maakt ze het verhaal compleet.

Wat een ontroerend boek, wat goed om het hele proces te lezen van de zwangerschap en bevalling van een Johannes.
Ik heb het ook van nabij meegemaakt en moest af en toe een traantje wegpinken als ik aan deze vrouwen dacht.
Mijn zus behoorde daar ook toe, en haar man zei later dat het zijn werk als gynaecoloog positief had beïnvloed. Hij kon de vrouwen vanaf dat moment beter begeleiden. Hun zoontje heb ik nooit gekend, noch gezien “hij verdween” net zoals Johannes in dit boek. Jaren later hebben we het verdriet onderling kunnen delen met de familie, na de begrafenis van mijn vader.
Dit boek maakte me weer duidelijk hoe belangrijk dit was en ik begrijp nu nog beter waar mijn zus (en de andere vrouwen die ik ken) doorheen is gegaan.
Ik heb dit boek met diep respect voor de auteur gelezen, wat beschrijft ze het gedetailleerd en wat goed om dit te willen delen met iedereen. Het boek heeft me geen moment verveeld, ik las het zo uit!
Bedankt Willie dat je Johannes aan mij hebt voorgesteld, als ik eerder dan jij in de hemel ben , doe ik hem de groeten 😇🥰.
Ps. Mooie quote: “wat ertoe doet in het leven is niet wat je overkomt, maar wat je je herinnert en hoe je je het herinnert”. (Ann Voskamp)

Veertig jaar geleden is de schrijfster bevallen van een dood kindje. Bij het opruimen van haar kamer komt ze
een geboortekaartje tegen van eveneens een doodgeboren Babytje, waardoor ze alle herinneringen weer
levendig voor zich ziet. Ze vertelt haar verhaal op een hele uitvoerige, bloemrijke manier, waardoor het boek
soms wat traag leest. Maar haar zwangerschap op zich is heel realistisch weergegeven, samen met alle
bijbehorende emoties. Hoe is het als er geen hartje meer wordt gehoord en de boodschap klinkt, dat het
kindje gestorven is in de baarmoeder? Hoe is het om te bevallen van een dood kindje waar je geeneens
afscheid van kon nemen? Aangrijpend en emotioneel weet de schrijfster haar ervaring te delen en kiest
ervoor om een aantal andere moeders erbij te betrekken, die hetzelfde hebben meegemaakt. Verschillende
generaties verwerken het op een andere manier en het is goed om te lezen dat er ook mooie vormen zijn
gevonden om deze kindjes te herdenken en er op een goede manier om te rouwen. Het is een mooi geschreven, persoonlijk stuk levenservaring, vanuit christelijk perspectief.
Recensent: J.W. Hakvoort

Wat een ingrijpend boek. Hoe de schrijfster zo haar gevoel kan benoemen in een boek, top. Een aanrader