Ik ben het eens met de hieronder beschreven bevindingen van de andere lezers.
Ik wil wat citeren wat mij raakte en me stil deed staan bij het leed van deze vrouwen:
“ Je staat niet te springen om je grote verdriet rondom abortus publiekelijk op tafel te leggen, zodat iedereen over je heen kan vallen met oordelen en verwensingen. Je voelt dat de buitenwereld eerder je vijand is geworden dan je vriend. Je bent alert op wat je zegt tegen anderen. Je voelt dat er iets in je leven is binnengekomen, dat je kwetsbaar maakt als vrouw naar de buitenwereld toe” (Blz 24).
“Er wordt aan heel veel groepen in de samenleving wél troost geboden: mensen die scheiden, zieke mensen, gevangenen, dakloze, drugsverslaafde en psychisch zieke mensen. Er wordt vaak gezegd dat zulke mensen dader of slachtoffer zijn. Waarom bieden we dan geen troost na een abortus aan vrouwen? Waarom zijn zij zo bang om hun verhaal te delen?” (Blz 86).
Die vrouwen zijn bang en voelen zich afgewezen door de maatschappij (en kerk), in de Bijbel lees ik iig dat Jezus wel een luisterend oor had voor een ieder die zich afgewezen voelde. Jezus kent ons lijden, in Jes 57:15 staat dat God woont bij de verbrijzelden van hart en de nederigen van geest, Hij wil leven geven (en vergeven).
De gebeden in het boek zullen zeker bijdragen in de verwerking van dit grote verdriet.
